خودم و وقت...

سلام به همه.

تو نظرات یکی از مطالب قول داده بودم که راجع به وقت بصحبتم

وقتی که از عمرم گذشته... وقتی که باقیمونده... و...

اگه زندگی رو 3 نیمه کنیم(با فرض اینکه 60 سال پایان زندگیه عادی انسان باشه) من الان تو نیمه دوم هستم.

نیمه اول که بدون هیچ اتفاق مهمی گذشت... (حداقل فقط چنتا خاطره بد ازش مونده...) نیمه ای که نصف اون اصلا دست خودم نبود...

احساس میکنم یه زمان خیلی مهمی رو از دست دادم...

زمانی که میتونست بهترین زمان زندگی یه انسان و یا حداقل شروع بهترین اتفاقات و خاطرات یک انسان باشه،

نیمه سوم هم عملا زمانی واسه تجربه نداری و باید کارها و فعالیت های گذشته ی خودت رو ادامه بدی...

فقط میمونه نیمه دوم... فقط 10 سال... یعنی 3650 روز که تقریبا 600 روزش رو خوابم(با فرض 6 ساعت خواب در 24 ساعت  ) و در مجموع 150 ساعت هم تو ترافیک تهران

فقط میمونه 2800 ساعت یعنی حدود هفت سال... تازه کلی خوب حساب کردم... (وبلاگ نویسی رو هم حساب نکردم )

هفت سال یعنی، 7 تا تابستون، یعنی 7 تا پاییز، 7 تا زمستون، هفت بهار ... 7 تا عید نوروز ، 7 بار گردش زمین به دور خورشید... 7 ... ، 7 ... ، 7 ... ، 7 ...

البته کلا وقت انسان کمه! خیلی بخوایم عمر کنیم، 120 ساله (ایشالله) که البته 120 سال هم به سرعت میگذره...

بازم جای شکرش باقیه که انسانیم، اگه گل بودیم که چند روز بیشتر عمر نمیکردیم...

(فکرشو کنید! اگه قرار باشه چند روز عمر کنیم اونوقت همه چی واسمون غنیمته! و از دست هیچ چیز و هیچ کس ناراحت نیستیم... چون هیچ فرصتی برای ناراحتی از دیگران وجود نداره... ) 

پس بهتره کلا اینجوری فکر کنیم که دنیا 2 روزه... ها؟؟ ؟؟ موافقید؟

اونوقت به این نتیجه میرسید که دنیا اصلا ارزش هیچی رو نداره و عمرا دیگه غصه نخواهید خورد...

(بعد از نوشتن این مطلب احساس کردم درس جدید گرفتم... نمیدونم چرا !! ولی احساس بهتری دارم... )

البته گاهی وقت هم بی وفایی میکنه و دیر میگذره...خیلی دیر! دیر تر از همیشه... حتی گاهی متوقف میشه...

ببخشید که سرتون رو درد آوردم... (کلی سانسورش کردم )