شاید... مطلب آخر....

هواللطیف...

اگر چیزی شروع میشود... پس باید روزی تمام شود...

اینجا هم تموم شد... 

گذر من از بلاگ اسکای گذشت... و به blog رسید... مدتی کوتاه هم در آنجا متوقف خواهم بود...  

فریناز... خوشا به حال تو که آرامش پنهانی داری... و هنوز... گاهی سر میزنم و آرام میشوم...  یادش بخیر.... رگبار آرامشت... قطرات بارانی که بر بلاگ دوستانت میبارید... با قلمت... و یادم نمیرود... خواهرم را... که در جستجویش بوده ام ... شروع مطلبم را دیدی... شروع تو را آغاز ِ پایان وبلاگم قرار دادم... 

و مریم زنگ آخر... زنگ آخر مدرسه ات... با کنکور به پایان رسید... آغاز زندگی جدید را توصیف کن برایمان...

pari دنیای این روز های من...  پایانت را دیدم... زندگیت بی پایان باشد...

کوووووچ میکنیم... کوچی باهال... 

یعنی عاشق نوشتن خودمم... یه جوری سنگین مینویسم که انگار یکی دیگست 

اصلا من از اون آدمام که خودم چند وقت یک بار میشم خوننده ی وبلاگ خودم... دیده شده گاهی هم کامنت گذاشتم 

میریم اونور... تنوع بشه... خوشم نیومد بر میگردم همینوررررررر

به کسی هم ربطی نداره... 

اصلا شاید اونور تند تند مطلب بنویسم... والاااا

آدرس وبلاگمو اگه یافتید که هیچی.. اگه نیافتید همین آدرس ولی آخرش blog.ir اگه بازم نیافتید... برایتان مغز آرزو میکنم... باشد که شفا بیابید...

بوووس بووووس 

======================

پ.ن : چقدر خوبه که آدم لنگ یکی دیگه نباشه... خودش باشه... محتاج کسی نباشه... موفقیتشو وابسته به کسی نبینه... چشمش به دست کسی نباشه... منت بقیرو نکشه... جرات داشته باشه... محترم باشه... قدر شناس باشه... بزرگ باشه... (قطعا منم اینجوری نیستم... ولی درستش اینه که باشم... درستش اینه که همه اینجوری باشیم)

خدا کمک میکنه هر کسی که قدمی براش بر داره... توکل کن...

===========